Rodowód koni fryzyjskich sięga czasów starożytnych. Jak pojawiła się rasa? Dokładnie nie wiadomo, ale patrząc na tego konia można odnieść wrażenie, że to wyrzeźbiony w czarnym marmurze posąg, w który czarodziejskim sposobem tchnięto życie i wprawiono w pełen gracji ruch.
Koń jak z bajki, rumak jak ze snu.
Widok galopującego konia fryzyjskiego o lśniącej, karej sierści i rozwianej wiatrem grzywie zapiera dech w piersiach. Szczególny zachwyt wzbudzają ogiery – kruczoczarne, z gęstą grzywą ciemnych loków, sylwetką przywodzące na myśl posągi, które wyszły spod dłuta natchnionego artysty. Niezaprzeczalny urok tego konia nikogo nie pozostawia obojętnym, ulegają mu nawet najbardziej odporne na „magię” osoby.
Ta rasa nie ma sobie równych, ale co czyni ją tak wyjątkową? Na pewno dzieje się to za sprawą egzotycznej urody i aury tajemniczości roztaczanej przez przedstawicieli tej szlachetnej rasy. Wrodzony wdzięk i elegancja są potęgowane przez kolor maści – powinna być nieskazitelnie kara. Wielu hodowców w ojczyźnie fryzów, Holandii, wypasa je wyłącznie po zmierzchu, by ograniczyć wpływ słońca. Prawdziwi królowie nocy!
Kłusem przez wieki
Konie fryzyjskie, niezwykle łagodne, posłuszne i pojętne, od wieków fascynowały nie tylko miłośników zwierząt, ale również wojowników i władców.
Przypuszcza się, że kolebką rasy była Fryzja, wyspa położona na Morzu Północnym. Informacje o przodkach tego zwierzęcia pochodzą już z I wieku naszej ery. Początkowo konie fryzyjskie były traktowane jako wierzchowce bojowe i używane w wojskach Juliusza Cezara, gdzie niosły na grzbietach wojowników wraz z całym rynsztunkiem i dzielnie walczyły w krwawych bitwach.
Jedną z najbardziej charakterystycznych cech rasy jest energiczny kłus – niegdyś bardzo ceniony, gdyż pozwalał podróżować szybko i elegancko. W kolejnych stuleciach fryzy zyskały dużą popularność w całej Europie. Służyły znakomicie do nauki jazdy w stylu klasycznym, a także jako konie zaprzęgowe.
Ówczesna popularność konia fryzyjskiego zwiększyła popyt na krzyżówki z udziałem tej rasy, co doprowadzało do tworzenia mieszańców. Aby zachować czystość krwi, założono Stowarzyszenie Hodowców Konia Fryzyjskiego. Od tej pory rasa intensywnie się rozwijała, kształtując coraz doskonalsze okazy.
Niestety, z początkiem XX wieku znacznie spadł popyt na konie fryzyjskie. Postępująca mechanizacja odebrała zwierzętom ważną rolę jaką odgrywały w transporcie. Konie używane pod siodło zastąpiono samochodami, a te wykorzystywane w rolnictwie zostały wyparte przez ciągniki.
Obecnie, konie fryzyjskie wróciły do łask, nadeszła dla nich nowa, świetlana era. Współcześnie docenia się te wspaniałe zwierzęta za ich niezaprzeczalną urodę, pełen gracji chód oraz inteligencję, co czyni je niezawodnymi wierzchowcami i wspaniałymi, czworonożnymi przyjaciółmi.
Czarny książę, ale nie czarny charakter.
Charakter fryzów jest wyjątkowo przyjazny. Po swoich rycerskich, a potem rolniczych przodkach odziedziczyły cierpliwość i wytrzymałość. Mimo, iż ta rasa jest tak wyrafinowana, nie wymaga szczególnych warunków hodowlanych. Konie fryzyjskie ujmują swoim łagodnym usposobieniem, które sprawia, że znakomicie nadają się zarówno do zaprzęgu jak i jazdy wierzchem. Co więcej, zwierzęta te uczą się bardzo szybko i są chętne do współpracy. To wymarzone konie do hipoterapii – rodzaju rehabilitacji odbywającej się w siodle.
Te uniwersalne wierzchowce świetnie nadają się do stajni rekreacyjnych jak i profesjonalnych klubów sportowych. Charakter koni fryzyjskich dorównuje ich urodzie – to połączenie znakomitego usposobienia z doskonałością formy.
Nie pozostaje więc nic innego, jak spróbować dosiąść tego czarnego rumaka i puścić wodze fantazji. Trzeba jednak mieć się na baczności. Kto bowiem raz pogalopuje na grzbiecie fryza, zapewne już nigdy więcej nie zechce dosiąść innego konia.
