Konie są z nami od początków świata. Na początku ich gatunek był wielkości kucyków falabella. Po milionach lat wyewoluowały do znanych nam dzisiaj rozmiarów. Jazda konna jest jednym ze starszych sportów. Przechodziła wiele zmian i ulepszeń. Cały czas się rozwija.
Pierwsze wzmianki o jeździectwie sięgają 2000 roku p.n.e. i uważa się je za najstarszy dowód, że konie służyły człowiekowi. Konie były wykorzystywanie do pracy na roli, ciągnięcia wozów i do jazdy wierzchem. Podobno już w tych czasach powstawały pierwsze siodła ze skór wołowych.
W czasach starożytnego Rzymu konie były bardzo popularne. W momencie, gdy ulubiony koń cesarza Kaliguli o imieniu Incitatus(Chyży) został mianowany na senatora, wielu wytykało mu hiszpańskie pochodzenie oraz fakt, że jego pierwotnym imieniem było Porcellus (Prosiaczek). Wzbudzał on również kontrowersje z racji swojego złotego żłobu, uprzęży wysadzanej najdroższymi kamieniami i co ciekawe koń posiadał, aż 18 służących. Historycy uważają, że Incitatus miał znaczący wpływ na politykę starożytnego Rzymu, ale również miał znaczący wpływ na jeździectwo. Rzymianie, których najznamienitszą cechą była błyskawiczna umiejętność przyswajania sobie wszystkiego, co najlepsze, tak i od wrogów, jak i od podbitych ludów korzystali z tego pełnymi garściami. Oczywiście techniki każdej z jazd były adoptowane i dostosowywane do rzymskich potrzeb. Należy również wspomnieć, że historycy do dziś nie są w stanie zobrazować mnogości stylów jazdy ówczesnych rzymian. Przypisywali indywidualne cechy maściom koni np.myszate – najlepsze na łowy, siwo-jabłkowite do wyścigów, siwe i brudnokasztanowate do rozpłodu. Konie były czyszczone rękawicami z szorstkiej skóry palmowej, szczotkami ze szczeciny końskiej, gąbkami, drewnianymi nożykami do zeskrobywania potu oraz drewnianymi zgrzebłami. W stajni na noc okrywano konie derkami. Grzywę i ogon przemywano wonnymi olejkami.
W średniowieczu sprawa miała się trochę inaczej. Wierzono, że koń potrafił przewidzieć wynik bitwy, w której miał brać udział. Jeśli był smutny, niechętny do wzięcia udziału w bitwie, nadchodziła zguba, za to ten, który był widocznie szczęśliwy i zadowolony ze sprawy, że idzie w bój, wróżył zwycięstwo w bitwie. Dobry wierzchowiec musiał cechować się następującymi rzeczami: figurą, pięknem, przydatnością i maścią. W pierwszej kategorii mieściła się mocna i silna postura, odpowiednia wysokość, zad duży i krągły, a do tego kopyta suche i mocne z rogiem skośnym. Piękno skupiało się w niedużej głowie i małych uszach, oczach dużych, nozdrzach szerokich oraz prostej szyi. Całości dopełniała bujna grzywa i ogon. Za najlepsze maści uważano jednolite, zwłaszcza białą i karą. Wielkość średniowiecznych koni do dziś jest tematem dyskusji historyków. Początkowo za najbliższe koniom bojowym poczytywano dzisiejsze ciężkie konie pociągowe, takie jak rasy belgijskiej, shire czy perszeron. Maksymalny ciężar, jaki koń może unieść to ok. 30% jego wagi. Najcięższe zbroje rycerskie ważyły ok. 40 kg, końskie turniejowe do 30 kg. Jeśli do tego dodamy wagę rycerza, nawet tęgiego, całość nie wyniesie więcej niż 160 kg, co oznacza, że koń ważący 550 kg z powodzeniem dawał radę unieść to wszystko na grzbiecie.
Wszyscy wiemy, jak sprawa ma się w czasach obecnych. Zaczynamy w kameralnych stajniach, a kończymy na mistrzostwach świata. Każdy przechodził przez to samo. Najpierw jazda na lonży, potem samemu, bądź w zastępie. Przychodzi czas na pierwszy galop, pierwsze skoki, pierwszego konia i pierwszy wspólny przejazd na zawodach. Obecnie mamy wiele dyscyplin. Zaczynając od skoków, przej ujeżdżenie, cross, wyścigi, dyscypliny westernowe takie jak barrel racing czy cutting, do mniej znanych, np. dżygitówka, polo.
autor: Eliza
